هپاتیت Hepatitis C | C

بیماری ها

0 نظر | مدت زمان خواندن مقاله: 2 دقیقه

نویسنده مقاله : دکتر سوشا

درخصوص این مطلب سوال دارید؟

داستان خود را برای ما تعریف کنید

درباره بیماری هپاتیت C

اطلاعات بیماریها : هپاتیت یا التهاب کبد نوعی بیماری است که به‌وسیله انواع مختلفی از میکروب‌ها و سموم ایجاد می‌شود. بااین‌وجود یک دسته از ویروس‌ها هستند که در سلول‌های کبد تکثیر پیدا می‌کنند و آن‌ها را تخریب می‌کنند که به این ویروس‌های، ویروس هپاتیت گفته می‌شود.پژوهش‌های اولیه بر روی علل بروز هپاتیت پس از تزریق خون که به‌عنوان هپاتیت نه نوع A و نه نوع B شناخته شد عاملی را مطرح کرد که می‌توانست بیماری را به شامپانزه منتقل کند. به‌وسیله مطالعات انجام‌شده بالاخره عامل آن شناخته شد و به نام هپاتیت C نام‌گذاری گردید.

شیوع هپاتیت C

تعداد مبتلایان به عفونت با ویروس هپاتیت C در جهان ۱۷۰ میلیون نفر برآورد شده است و مهم‌ترین راه انتقال آن از راه تزریق مشترک با سوزن آلوده دانسته‌اند. هپاتیت نوع C را به‌عنوان شایع‌ترین عفونت منتقله از راه خون در سراسر جهان شناخته‌اند.

انتقال بیماری هپاتیت C

انتقال بیماری با پیدایش آزمون‌های غربالگری عفونت هپاتیت C از سال ۱۹۹۰ کاهش‌یافته به‌گونه‌ای که در آمریکا از هر ۱۸۰ هزار مورد در سال به ۲۵ تا ۳۰ هزار مورد در سال تقلیل پیداکرده است و الگوی انتقال بیماری نیز تغییر پیداکرده است. به‌گونه‌ای که امروزه ۶۰ درصد موارد جدید مبتلایان در بین مصرف‌کنندگان مشترک مواد مخدر تزریقی و ده درصد نیز از طریق تماس جنسی گزارش می‌شود. انتقال از راه آلودگی بیماران و محیط‌های بیمارستانی مانند بیماران همودیالیزی هنوز از راه‌های مهم انتقال بیماری محسوب شده و ۱۰-۶۰ درصد موارد را شامل می‌شود. انتقال از راه معاشرت‌های خانوادگی و تماس پوست یا مخاط بدون با ترشحات آلوده کمتر مطرح است. انتقال عمودی (انتقال از مادر به فرزند) ۵ درصد برآورد شده است و احتمال انتقال از راه تغذیه کودک با شیر مادر هنوز اثبات نشده است.

به‌طورکلی مهم‌ترین راه انتقال بیماری عبارت است از انتقال از طریق خون و فرآورده‌های آن. تزریق ماده مخدر نیز یکی از راه‌های مهم انتقال در جهان به‌ ویژه در کشورهای توسعه‌ یافته مثل آمریکا و استرالیا است. ابتلا به عفونت با هپاتیت C در مصرف‌کنندگان مواد مخدر ۴ برابر عفونت با ویروس ایدز است. استفاده از کوکائین استنشاقی نیز به‌ عنوان یک‌ راه انتقال بیماری مطرح بوده و به‌ عنوان یک راه انتقال برای عوامل بیماری‌زای منتقله از راه خون می‌تواند دارای اهمیت باشد. انتقال عفونت بین افراد خانواده نیز از طریق تماس با وسایل شخصی آلوده به خون مانند تیغ ریش‌تراشی می‌تواند رخ دهد. انتقال از راه تماس‌های جنسی موردبحث است و مطالعات متعددی پیرامون انتقال آلودگی و دیگر عوامل مرتبط در انتقال عفونت انجام‌شده است.

به‌طور خلاصه راه‌های انتقال ویروس در جهان به‌صورت زیر است:

• استفاده از سوزن مشترک آلوده ۸۰% موارد
• بیماران هموفیلی که قبل از سال ۱۹۸۷ با فراورده‌های انعقادی درمان شده‌اند ۱۰% موارد
• دریافت خون از افراد آلوده توسط افرادی که تحت دیالیز بوده‌اند ۱۰% موارد
• انتقال از مادر به جنین امکان‌پذیر است اما شایع نیست.

علائم و نشانه‌های بیماری هپاتیت C

کلیک کنید

عفونت حاد با ویروس هپاتیت C معمولاً بدون علائم بالینی است و ازاین‌روی عفونت حاد اغلب تشخیص داده نمی‌شود و ۷۵ تا ۸۵ درصد مبتلایان به عفونت سیر زمانی بیماری را طی می‌کنند. در کودکان عفونت با هپاتیت C سیر بهتری نسبت به بزرگ‌سالی طی می‌کند هرچند در برخی نیز سیر بیماری وخیم قلمداد می‌شود.

عفونت مزمن نیز فاقد علائم بالینی بوده و فقط ۳۰ درصد بیماران ممکن است در طی دوره عفونت دارای علائم بالینی باشند. از علائم بالینی می‌توان به خستگی و عوارض خارج کبدی مثل کرایوگلوبولینمی (پیدایش پروتئین‌های غیرعادی در خون که هنگام سرما رسوب می‌کنند)، گلومرونفریت (التهاب دوطرفه کلیه که در درجه اول گلومرول‌ها را در کلیه فراگرفته باشد.)، واسکولیت (التهاب رگ‌ها) و لیکن پلان (یک بیماری ژنتیکی خارش‌دار پوست) اشاره کرد.

شدت درگیری کبد ارتباطی با علائم خارج کبدی ندارد و ممکن است در کبد تغییرات بسیار مختصری مشاهده شود اما علائم خارج کبدی بارز باشد. در طی ۱۵ سال یا بیشتر پس از ابتلای به عفونت بیش از ۲۰ درصد مبتلایان به سیروز کبدی مبتلا شده و هرسال ۱ تا ۳ درصد مبتلایان به سیروز دچار سرطان‌های کبدی می‌شوند.

تشخیص بیماری هپاتیت C

کلیک کنید

تشخیص هپاتیت C مانند سایر هپاتیت‌ها بر پایه علائم بالینی و آزمایشگاهی می‌باشد. علائم بالینی که در هپاتیت C ایجاد می‌شود مشابه سایر هپاتیت‌ها و برخی دیگر از بیماری‌هاست که بنابراین به‌سختی می‌توان از روی این علائم هپاتیت‌ها را تشخیص داد. به همین دلیل می‌بایست از تست‌های آزمایشگاهی برای تشخیص استفاده نمود. برخلاف هپاتیت‌های A،B و E، ممکن است آنتی‌بادی ضد هپاتیت C در خون افراد مبتلابه هپاتیت C دیده نشود. زیرا ویروس هپاتیت C قادر است در بدن مخفی شود و خود را نشان ندهد. به همین دلیل وقتی پزشک در فردی مشکوک به هپاتیت C می‌شود آزمایشاتی که عملکرد کبد را اندازه‌گیری می‌کنند درخواست می‌کند.شایع‌ترین آزمایشی که در این موردتقاضا می‌شود آزمایش اندازه‌گیری آلانین آمینوترانسفراز (ALT)می‌باشد. این آنزیم وقتی کبد دچار آسیب و التهاب می‌شود تولید می‌شود. هرچه میزان این آنزیم در خون بیشتر باشد نشان‌دهنده شدت بیشتر آسیب کبدی است. آزمایش دیگر شامل اندازه‌گیری بیلی‌روبین خون است. هرچه میزان بیلی‌روبین در خون بیشتر باشد نشان‌دهنده این است که کبد قادر به پاک‌سازی این ماده از بدن نیست و کارش را به خوبی انجام نمی‌دهد. جهت تشخیص هپاتیت C از روش‌های زیر بهره گرفته می‌شود:

• آزمایشاتی که عملکردهای غیرطبیعی کبد را ارزیابی می‌کنند مثل سطح خونی آنزیم آلانین آمینوترانسفراز و بیلی‌روبین
• آزمایشاتی که پادتن‌های ضدویروس در بدن را ارزیابی می‌کنند.
• شناسایی اسیدنوکلئیک ویروس در خون
• نمونه‌برداری از کبد که میزان آسیب بافتی به کبد را نشان می‌دهد.

درمان بیماری هپاتیت C

کلیک کنید

به همراه پیوند کبد که در بعضی موارد مورداستفاده قرار می‌گیرد استفاده از ترکیب اینترفرون آلفا و ریبا ویرین برای درمان موارد هپاتیت C مزمن در بیش از ۵۰ درصد موارد پاسخ طولانی‌مدت ایجاد می‌کند. این در حالی است که این روش درمانی یعنی استفاده از دارو در یکی از انواع ویروس هپاتیت C کمتر موفقیت‌آمیز است. استفاده از کورتون در درمان هپاتیت ویروسی مؤثر نمی‌باشد.

واکسنی برای هپاتیت C وجود ندارد. روش‌های کنترل این بیماری بر فعالیت‌های پیشگیرانه‌ای متمرکزشده‌اند که خطر انتقال ویروس هپاتیت C را کاهش می‌دهند. این روش‌ها عبارت‌اند از غربالگری خون، پلاسمای خون، اعضاء بافت‌ها و مایع منی اهداشده، غیرفعال کردن ویروس در فراورده‌های مشتق از پلاسما، انجام مشاوره برای افراد دارای فعالیت‌های جنسی پرخطر و یا استفاده‌کنندگان از داروها، استفاده از روش‌های کنترل عفونت در مراکز عفونی مراکز بهداشتی و سایر محیط‌ها و آموزش حرفه‌ای و عمومی بهداشت.