مونونوکلئوز | Mononucleosis

علائم و نشانه های مونونوکلئوسیس شامل موارد زیر است:

• خستگی مفرط
• گلو دردی که با مصرف آنتی بیوتیک ها بهتر نمی‌شود
• تب
• گره‌های لنفی ملتهب در گردن و زیر بغل
• لوزه‌های ورم کرده
• سر درد
• التهابات پوستی
• طحال بزرگ شده

این ویروس به مدت حدوداً 6 هفته در حالت نهفته باقی می‌ماند، البته این زمان در کودکان کوتاه‌تر است. علائم و نشانه‌هایی مثل تب و گلودرد طی چند هفته بهبود پیدا می‌کند، اما خستگی مفرط و طحال و غدد لنفی بزرگ شده برای چند هفته باقی می‌ماند.

اصلی ترین و شایع ترین علت این بیماری ویروس اپشتین بار است، اما ویروس‌های دیگری نیز می‌توانند نشانه های مشابهی از خود داشته باشند.

اگر چه نشانه های مونونوکلئوسیس باعث بروز ناراحتی‌های گذرا می‌شود، اما نشانه‌ها خود به خود و بدون عوارض طولانی مدت از بین می‌روند بیشتر افراد بالغی که در مجاورت ویروس اپشتین بار بوده‌اند، آنتی بادی های این ویروس را در بدن خود دارند و به این بیماری مقاوم هستند.

عوارض جانبی این بیماری در موارد نادر می‌توانند جدی باشند:

بزرگ شدن طحال

مونونوکلئوز می‌تواند موجب بزرگ شدن طحال شود. در موارد وخیم، طحال ممکن است بترکد که باعث درد ناگهانی و تیزی در سمت چپ شکم شوند. اگر چنین دردی برای شما به وجود آمد، سریعاً به پزشک مراجعه نمایید.

مشکلات کبدی

مشکلات کبدی بیماری مونونوکلئوز شامل موارد زیر می‌شود:

• هپاتیت :ممکن است عفونت‌های خفیف کبدی را تجربه کنید.
• یرقان : زرد شدن رنگ پوست و سفیدی چشم که به ندرت اتفاق می‌افتد.

عوارض جانبی که کمتر شایع هستند

مونونوکلئوز ممکن است در موارد بسیار کمیابی باعث بیماری‌های زیر شود:

• آنمی : کاهش تعداد گلبول‌های قرمز خون و هموگلوبین
• ترمبوسیتوپنی : کاهش تعداد پلاکت‌ها
• مشکلات قلبی : التهاب ماهیچه قلبی (مایوکاردیتیس)
• مشکلات سیستم عصبی : مننژیت ، آنسفالیت و سندروم گلین بار
• التهاب لوزه‌ها :که می‌تواند منجر به انسداد مجاری تنفسی شود

ویروس اپشتین بار می‌تواند در افرادی که به بیماری‌های سیتسم ایمنی مثل HIV|AIDS مبتلا هستند، یا در حال مصرف داروهای پیوند عضو هستند می‌تواند شرایط وخیم‌تری ایجاد کند.

معاینات

پزشک ممکن است از طریق بررسی علائم و نشانه‌ها به وجود ویروس پی ببرد. نشانه‌هایی مثل غدد لنفی ملتهب، لوزه ملتهب یا کبد یا طحال ملتهب به بیماری آگاه شود.

آزمایش‌های خون

• آزمایش آنتی‌بادی: اگر نیاز به آزمایش برای تائید وجود ویروس باشد، تست آنتی‌بادی انجام می‌شود. نتیجه این تست ظرف مدت یک روز مشخص می‌شود، اما ممکن است عفونت‌های جدید (یک هفته ای) را تشخیص ندهد.
• شمارش گلبول‌های سفید خون: پزشک از شمارش گلبول های سفید خون (لنفوسیت ها) یا لنفوسیت های غیر عادی به وجود بیماری پی می‌برد.

درمانی قطعی برای بیماری مونونوکلئوز وجود ندارد. آنتی بیوتیک ها برای آلودگی‌های ویروسی اثر بخش نیستند. درمان در بیشتر موارد به این صورت است که باید استراحت کافی، نوشیدن مقادیر زیادی از مایعات و مصرف مواد غذایی سالم وجود داشته باشند. 

داروهای مرتبط با بیماری مونونوکلوئوز

مصرف آموکسی سیلین یا مشتقات دیگر پنی سیلین برای افراد مبتلا به مونونوکلئوز توصیه نمی‌شود. در برخی موارد مشاهده شده است که افراد مبتلا به مونونوکلئوز با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها دچار حساسیت‌های پوستی می‌شوند. البته این حساسیت پوستی به معنی حساسیت به آنتی‌بیوتیک‌ها نیست.

مونونوکلئوز از طریق بزاق دهان منتقل می‌شود. اگر شما مبتلا باشید، می‌توانید از طریق نبوسیدن افراد، اشتراک نگذاشتن غذا، ظروف، لیوان و دیگر وسایل از انتقال ویروس جلوگیری کنید. ویروس اپشتین بار تا چند ماه بعد از عفونت در بدن باقی می‌ماند. این بیماری واکسن ندارد.

اگر نشانه‌هایی که در بالا ذکر شد را تجربه کرده اید، ممکن است به مونونوکلئوز مبتلا شده باشید. اگر نشانه‌ها ظرف مدت یک الی دو هفته به صورت خود به خودی بهبود پیدا نکرد، حتماً به پزشک مراجعه نمایید.